باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز   این  چه  نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز  این  چه  رستخیز  عظیم  است  کز زمین

بى   نفخ  صور  خاسته  تا  عرش  اعظم است

این   صبح   تیره   باز   دمید   از   کجا  کزو

کار   جهان  و  خلق  جهان  جمله  در هم است

گویا     طلوع   می   کند   از   مغرب   آفتاب

کاشوب     در    تمامى    ذرات    عالم   است

گر    خوانمش    قیامت    دنیا    بعید   نیست

این   رستخیز   عام   که   نامش  محرم  است

در    بارگاه   قدس   که   جاى   ملال   نیست

سرهاى   قدسیان   همه  بر  زانوى  غم  است

جن   و   ملک   بر   آدمیان   نوحه  می  کنند

گویا     عزاى    اشرف    اولاد    آدم    است

خورشید    آسمان    و   زمین   نور   مشرقین

پرورده     ى    کنار    رسول    خدا    حسین

...کشتى   شکست   خورده   ى   طوفان   کربلا

در     خاک   و   خون   طپیده   میدان   کربلا

...از     آب     هم    مضایقه    کردند    کوفیان

خوش     داشتند     حرمت     مهمان    کربلا

کاش   آن  زمان  سرادق  گردون  نگون  شدى

وین    خرگه   بلند   ستون   بی   ستون  شدى

کاش   آن  زمان  ز  آه  جهان  سوز  اهل  بیت

یک  شعله  ى  برق  خرمن گردون دون شدى

کاش   آن  زمان  که  این  حرکت  کرد  آسمان

سیماب    وار   گوى  زمین  بی  سکون  شدى

کاش   آن  زمان  که پیکر او شد درون خاک

جان   جهانیان   همه   از   تن  برون  شدى

کاش   آن  زمان  که  کشتى  آل نبى شکست

عالم    تمام    غرقه    دریاى   خون   شدى...

خــانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزین است

پــایــه آن بـرتر از دروازه عرشِ برین است

این سرا ، بارافکن مى خوردگان راه یار است

با پریشان حالى ومستى وبیهوشى قرین است

از جهـان هستى و ملک جهان بینى برون است

بـا گروه نیستى جویان عـاشق، همنشین است

مسکن  سوداگرانِ روى یـار گلعـذار است

مــرکـز دلدادگان آن نگارِ مه جبین است

پــرده داران حـرم فـــرمانروایان طریقند

بــانــى این بارگه آواره ازروى زمین است

عاکف این کعبه وارسته زمدح این وآن است

خادم این میکده دور از ثناى آن و این است